Rokitno Szlacheckie w gminie Łazy zostało Sołectwem Roku 2023 województwa śląskiego. Rokitno otrzymało najwięcej głosów w konkursie organizowanym przez Dziennik Zachodni. Dzięki temu przeszło do kolejnego etapu plebiscytu – ogólnopolskiego.

Bardzo dziękuję za wszystkie głosy mieszkańcom sołectwa oraz osobom, które zdecydowały się wesprzeć właśnie naszą kandydaturę – powiedział Grzegorz Piłka, Sołtys Rokitna Szlacheckiego. Już teraz zachęcam do wspierania nas w etapie ogólnopolskim. O szczegółach poinformujemy na naszym profilu FB – dodał Piłka.

W konkursie Dziennika Zachodniego wystartowało łącznie 17 sołectw z województwa śląskiego. Za Rokitnem Szlacheckim uplasowały się Wręczyca Wielka I oraz Kotulin. Oprócz tytułu „Sołectwo Roku”, Rokitno otrzymało również nagrodę finansową, 3000 złotych

         Konkurs „Mistrzowie Agro” organizują w poszczególnych województwach dzienniki należące do grupy Polska Press. Oprócz Sołectwa Roku głosowanie odbywa się w kategoriach: Rolnik Roku, Sołtys Roku, Liderka/Lider Społeczności Roku, Koło Gospodyń Wiejskich Roku i Agroturystyka Roku.

Plebiscyt, który jest prowadzony pod patronatem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zakończy ogólnopolski finał i gala na Zamku Królewskim w Warszawie.

Wieś Rokitno Szlacheckie położona jest we wschodniej jej części Gminy Łazy, powiecie zawierciańskim, województwie śląskim. Nazwa Rokitno pochodzi od wyrazu „rokicina”, to rodzaj wierzby o cienkich płożących się pędach. Określenie „Szlacheckie” występuje już pod koniec XVIII wieku, wcześniej w dokumentach występowała sama nazwa Rokitno.

Pierwsza wzmianka o Rokitnie Szlacheckim pochodzi z początku XV wieku. Wieś należała do właścicieli dóbr Pieskowej Skały, a następnie do dominium ogrodzienieckiego. W 1791 roku w Rokitnie było 76 domów w tym dwór, a w nim rezydencja administratora, leśniczego i mieszkanie dozorcy jeleni. Była też karczma i browar, wówczas Rokitno Szlacheckie liczyło 509 mieszkańców. W 1827 roku w było 76 domów i 468 mieszkańców. Ówczesne źródła historyczne podają występowanie pokładów węgla brunatnego w Rokitnie Szlacheckim.

Ostatnimi właścicielami Rokitna Szlacheckiego był ród Poleskich. Pierwszym z nich był Józef Poleski herbu Poraj wraz z żoną Ludwiką Szembekówną. W 1839 roku w Rokitnie Szlacheckim urodził się ich syn Michał Poleski. Był on absolwentem Gimnazjum Realnego w Warszawie, studiował przyrodę i rolnictwo w wielu ośrodkach europejskich między innymi w Sorbonie i na Uniwersytecie w Heidelbergu. Patriota, uczestnik powstania styczniowego i bitwy 22 marca 1863 roku pod Kuźnicą Masłońską. Za udział w powstaniu styczniowym więziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Po uwolnieniu nadal studiował w Paryżu, skąd powrócił w 1870 roku i osiadł w pałacu we Włodowicach należącym do rodziny. Utworzył tam prywatną szkołę agronomiczną wyposażoną w laboratoria, bibliotekę i kolekcję przyrodniczą. Po śmierci rodziców przeniósł się do Rokitna Szlacheckiego, gdzie przeniósł również swoje cenne zbiory i założył polską placówkę kulturalną. Do drewnianego dworku z XVIII wieku dobudował nową część w stylu neogotyckim. Założył szkołę i ochronkę dla dzieci, które finansował. W dobrach swych uruchomił dwie kopalnie węgla brunatnego „Kamilla” i „Ludwika”. Skrzętnie gromadził materiały krajoznawcze, porządkował i uzupełniał bibliotekę, archiwum rodzinne i liczne kolekcje. Z czasem część tych zbiorów przekazał do Muzeum Narodowego w Krakowie. Michał Poleski był autorem książki „Zamek Ogrodzieniecki na tle najbliższej okolicy. Jego przeszłość i stan obecny” wydanej w 1913 roku. Na podstawie zgromadzonych materiałów przygotował kolejną publikację o historii Włodowic. W czasie I wojny światowej rodzina Poleskich przebywała w Warszawie, tam w 1917 roku zmarł Michał Poleski i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

W latach 30. XX wieku po przejęciu komisarycznym majątku przez państwo, Lucyna Poleska wdowa po Michale Poleskim rzeniosła się do Łaz i zamieszkała w pałacyku myśliwskim Poleskich ( obecnie już nie istnieje). Po II wojnie światowej w zabudowaniach po dawnym majątku powstała Spółdzielnia „Nowe Życie”, która prowadziła działalność rolniczo produkcyjną. Pozostałości zabudowań murowanych budynków dworskich znajdują się przy ul. Nowe Życie. W roku 1993 miejscowej szkole nadano imię Michała Poleskiego.

W 1968 roku powołano parafię polsko-katolicką i wybudowano świątynię pw. św. Antoniego natomiast w roku 1992 ustanowiono parafię rzymsko-katolicką pw. Miłosierdzia Bożego i wybudowano kościół. W ostatnich latach w Centrum miejscowości zorganizowano skwer, któremu nadano imię Michała Poleskiego z pamiątkowym obeliskiem i tablicą upamiętniającą jego postać.